Ik zal een jaar of zeven zijn geweest, toen ik voor mijn verjaardag een speelgoed winkeltje van mijn ouders kreeg. Ik was een heel blij meisje met mijn cadeau. Dit stond bovenaan mijn verjaardagslijstje. Als we boodschappen deden vond ik de meisjes achter de kassa altijd reuze interessant, hoe ze één voor één de boodschappen op de kassa aantikten. Scanners waren er in de jaren tachtig nog niet, alles was heerlijk ouderwets. Ik keek ook altijd tegen die vrouwen op, ze waren in mijn ogen prachtig met hun make-up en vlotte babbel. Ik wilde ook een kassa meisje zijn!
Terug naar vroeger
Mijn ouders waren geen rijke mensen, maar wel erg creatief. Mijn winkeltje had mijn vader met de hand gemaakt, helemaal op maat met duurzaam hout. Opgeschuurd en gebeitst, geverfd en gelakt. Mijn moeder zorgde voor gordijntjes voor de achterwand en verzorgde de decoratie en accessoires. Ik hoorde later dat mijn vader in het diepste geheim twee maanden aan mijn winkeltje heeft gewerkt, in de kelder. Mijn houten winkel had een prachtige toonbank, een kassa met geldlade en de achterwand bestond uit een kleine dichte achterwand met kast, waar ik al mijn koopwaar op zette. Ik verkocht kruiden, dropjes, snoep, servetten, speelgoedautootjes en alles wat ik uit de keuken of mijn broers kamers kon pakken. Mijn speelgoedwinkeltje van hout stond jaren in de woonkamer. Mijn ouders en broers moesten om de beurt bij mij spullen kopen met monopolygeld en ik rekende dan met monopolygeld af.
Mooie herinnering
Ik heb tot mijn twaalfde jaar met veel plezier gespeeld met mijn winkeltje. Mijn twee beste vriendinnen en een aantal nichten kunnen zich meer dan vijfendertig jaar later ook mijn winkel nog herinneren. Op een gegeven moment verloor ik mijn interesse. Ik ging naar de brugklas en dan is spelen ineens zo kinderachtig. De winkel ging de kelder weer in. Hoe leuk was het toen mijn vader voor mijn dochter dezelfde winkel uit de kelder haalde, beetje moderniseerde met een echte kassa, helemaal weer opgeschuurd, geverfd en mooi gelakt en het toen gaf voor haar vijfde verjaardag. Mijn dochter was er superblij mee. Nu is ze eenentwintig en in verwachting van een dochter. Ze heeft het winkeltje veiliggesteld in haar schuur. Helaas is mijn vader vijf jaar geleden overleden. Hoe trots zou hij geweest zijn, als hij wist dat zijn liefdevol cadeau van simpel hout drie generaties mee ging? Hoe bijzonder is dat? Voor mij en mijn dochter was het geen simpel houten winkeltje. Speelgoed wat al meer dan veertig jaar in zo’n perfecte staat is gebleven, na alles wat het heeft doorstaan en bovenal uit pure liefde is gemaakt, heeft voor ons meer waarde dan het allerduurste speelgoed op aarde.
